บทที่ 637

บนรางรถไฟสีเทาหม่น เลือดสาดกระจายเต็มพื้น

ร่างของซูอวิ๋นยังคงอุ่น แต่แววตาเริ่มเลื่อนลอย เกล็ดหิมะโปรยปรายลงบนขนตายาวของเธอ เธอรู้สึกเย็นเฉียบเหลือเกิน หนาวเหน็บเหลือเกิน

เธอไม่เห็นเจียงหยวนอิงแล้ว แม้ว่าเขาจะอยู่ใกล้แค่เอื้อม

เธอไล่ตามเขามาทั้งชีวิต ถึงขั้นแต่งงานกับผู้ชายที่ตัวเองไม่ได้รัก เ...